برای هزارمین بار ساعتم را نگاه میکنم
عقربه های ساعت باز هم ساعت  ۰۰:۰۰ را نشان میدهند
ساعتی که من در خود گم شدم
و در این گمگشتگی خود را پیدا کردم
دیگر هرگز به سفیدی نمی اندیشم
دنیا یا سیاه است یا خاکستری
دیگر هرگز به این نمی اندیشم
که شاید روزی تو بیایی
و هرگز به سقف مشترکی فکر نمی کنم
که شاید سایه سار سرهای آفتاب زده مان باشد
                     (((یادم میماند که همیشه از آفتاب گریزانی)))
دیگر به گرمی دستان سردت اعتمادی ندارم


هرگز با هم نخواهیم بود
       گرچه سالیانی به دروغ
           
 تو گفتی ماه من برمیگردد و
                                     من گفتم خورشیدم!!!!!!!

گرچه محال بود اما 
                  ماه و خورشید بهم رسیدند

     ولی دنیا هم برایشان به پایان رسید...

خاطراتت
زمان نمیشناسد
شب ـ بیدارم میکند
روز ـ به رویا میبردم...


(فرزانه باقری)

دیگه دستم به نوشتن نمیره  پاهام به رفتن  
              

 و قلبم به تپیدن...